Ranking

Wesołych robaczki.

BO śniegu już nie ma .....

Bo Wesołych Świąt!

Jakby temperatura się utrzymała z poprzedniego tygodnia , za okna byłoby widać śnieg. Wesołych Świat.

Bo musiałem uciekać z domu Najlepsza z Żon szaleje przed świętami 😀

Bo drogi były przejezdne i można było gnać

Bo błoto i chłód mi nie przeszkadza, jednak wolę jak jest ciepło

Bo lód na śniegu pięknie błyszczy w promieniach słońca

OMGot, pomyślałem, że to tatuaż na Twoich plecach...

Bo w tym zamglonym lesie czułem się jak w jakimś horrorze 😱

Niedługo stuknie rok od kiedy Surly Cornerbar wskoczył mi na Muirwoodsa, a zatem pomyślałem by coś o tym napisać. Na Cornerbara wpadłem przez przypadek gdzieś na fejsie, a fakt, że trafiło się to w czasie gdy zastanawiałem się nad zakupem przełaja/gravela nie pomogło, by przejść przy tym obojętnie. Podczas wielu dywagacji, zastanawiania, weryfikacji skusiłem się na zakup. Największą przeszkodą zakupu Cornrbara była właśnie jego cena, a potem dostępność (w odpowiednim rozmiarze), a później znowu cena… Jednak możliwość zostawienia osprzętu i Muirwoodsa… przeważyła Sama konstrukcja wygląda na bardzo solidnie wykonaną i nie ma obawy, że zostaniemy z samymi rączkami taczki. Niestety z racji tego, że jest stalowa jej waga wynosi ok. 700 gramów w rozmiarze 460 mm, 720 g - 500 mm, 737 - 540 mm. Posiadam wersję Cornerbara 460 mm, czyli szerokość poprzecznego elementu ma 460 mm. Są też rozmiary 500 mm oraz 540 mm. Średnica kierownicy w punkcie mocowania z mostkiem wynosi 25,4 mm, co jest ukłonem do starszych konstrukcji. W zestawie znajduje się przejściówka na 31,8 mm. Klamki hamulców Shimano M640. Napęd bez przedniej przerzutki, a zatem tylko tylna manetka, tutaj Shimano M8000. Zdecydowałem się na to by owinąć kornrebara owijką, ale zdarzają się przypadki, że na dolne chwyty są zakładane gripy. W przyszłości planuję spróbować zamienić owijkę na ESI 2XL, ale teraz tylko owijka. Są różne sposoby owijania Cornerbara, samo Surly też jakieś tam proponuje. Ja pierwszy raz owijałem kierownicę i zdecydowałem się na najprostszą wersję, a raczej na taką jaka mi wyjdzie – rogi zostały bez owijki. Na tych rogach zamocowałem klamki i manetkę. Samo owijanie Cornerbara nie jest trudne i wyszło mi pierwszym razem w miarę zadowalająco. Konfiguracja manetki M8000 z klamkami M640 osadzonymi na rogach, pozwala mi korzystać z manetki zarówno w górnym chwycie i dolnym. Tutaj ważne jest, by manetka miała dual realese (zmiana przełożeń kciukiem i palcem wskazującym) – dzięki temu jest właśnie możliwość przełączania w tych dwóch chwytach. Hamowanie jest też możliwe w tych dwóch chwytach. Do górnego chwytu trzeba się przyzwyczaić, ponieważ część dłoni oparta jest na klamkach i manetce. Po dłuższym używaniu w takiej pozycji jest to dla mnie wygodne, ale nie każdemu może odpowiadać. Tutaj jest pewnie kwestia osobistych preferencji. Ważne w tym wszystkim jest mocowanie na krótkich rogach (od góry), a nie na rogach tych dolnych, które służą do dolnego chwytu. Wtedy dostęp do manetki i hamulców jest tylko możliwy z dolnego chwytu. Cornerbar z racji swej konstrukcji sprawia, że pozycja na rowerze jest bardziej wyciągnięta niż na standardowej kierownicy w rowerze. Nie jest to tak jak w baranku, ale coś pomiędzy nim a płaska kierownicą. Dolny chwyt jest skierowany bardziej w tylną stronę roweru niż w dół. Oczywiście wszystko jest kwestią pochylenia kierownicy w mostku. Ja zdecydowałem się na ustawienie dolnego chwytu bardziej pod kątem (w dół) niż równolegle do podłoża. Dzięki temu, można jeszcze bardziej pochylić sylwetkę chwytając odpowiednio kierownicę. Tak jest mi wygodniej, a na dodatek pozwala na przyjęcie bardziej agresywnej pozycji. Widziałem, że bardzo dużo osób mocuje dolne rogi równolegle do podłoża. Korzystanie z Cornerbara wymaga zmianę przyzwyczajeń nabytych podczas korzystania z płaskiej kierownicy. Zdecydowanie inaczej się kontroluje rower. Dziwnym uczuciem była pierwsza jazda w dolnym chwycie, gdzie ma się pełny dostęp do manetki i klamek., a układ dłoni jest równoległy do osi roweru. Czy gorzej? Pewnie w pewnych warunkach tak, na przykład w wąskich koleinach. Jednak ja strasznie polubiłem taki chwyt w zjazdach oraz długich prostych odcinkach i nawet koleiny nie stanowią już problemu. Jest pełna kontrola i dostęp do kontroli przełożeń oraz hamowania. Rower jest bardziej wrażliwy na każdy ruch, ale nie tak by to nie dało załatwić kwestią przyzwyczajenia i doświadczenia w korzystaniu z Corenrbara. Surly Cornerbar w moim przypadku miał być tymczasowym rozwiązaniem i jak to często bywa w życiu - sprawdziło się, zostaje na dłużej. Ktoś może powiedzieć, że to podpada pod syndrom sztokholmski i ja jestem w stanie mu uwierzyć. Jednak do póki lubię korzystać z Muirwoodsa w takiej konfiguracji, to mogę z tym żyć. Dziękuję

Psy są problemem, ale już widać spory progres w postaci smyczy i zamkniętą bramę, przynajmniej w rejonach gdzie ja się poruszam, a często są to wszelakie zadupia. Jeszcze parę lat temu a dokładnie 6, to pieski sobie lubiły wesoło bez właścicieli hasać, bo otwarta brama, bo piesek spokojny nikomu krzywdy nie zrobi i tak było do momentu aż ktoś nie wylądował w szpitalu na całe 2 tygodnie ze wstrząsem mózgu i rozwalonym obojczyku w 3 miejscach, gdzie potrzebny był tytan. W sumie to nie trudno się domyśleć że tym kimś byłem ja. Od tego momentu do dziś straż miejska czy policja lubi odwiedzać moje rejony i nie tylko moje, bo sam widzę jak było wcześniej a jak jest teraz. Oczywiście może się zdarzyć że coś nagle wybiegnie i zaatakuje, to warto mieć coś przy sobie. Osobiście bez gazu nigdzie się nie ruszam, co prawda na szczęście nie miałem takiej przygody by się bronić przed jakimś zwierzem, ale lepiej być przygotowanym, niż później biadolić "że mądry Polak po szkodzie". A jak coś małego leci pod koła gdzie lecimy jakieś 40+ km/h, to lepiej po tym przejechać niż robić dzikie manewry zahaczając przy okazji o krawężnik 30 cm .

Zostając w temacie psów miałem małą przygodę pewnej wrześniowej niedzieli. Jechałem przez puszczę Bolimowską. W zasadzie środek puszczy, szutrowa droga. Zobaczyłem przed sobą dwie kobiety z dużym psem. Pies miał smycz, więc nawet nie pomyślałem żeby się zatrzymywać. Gdy byłem około 10 metrów od tych kobiet, jedna z nich zobaczyła, że nadjeżdżam i zaczęła machać rękami w panice, tak abym sie zatrzymał. Kiedy się zatrzymałem druga z kobiet pobiegła w las z psem na odległość dobrych 20 metrów. Domyślam się, że po to, aby pies mnie nie widział. Kiedy pies zniknął w lesie usłyszałem od kobiety, ktora została na ścieżce, że teraz można już przejechać. Kiedy ją mijałem przeprosila mnie, ale byłem w lekkim szoku i nie zapytałem czy pies agresywnie reaguje na rowerzystów i co to za rasa. Przeszukałem wujka google i wszystko wskazuje na to, że ten przyjemniaczek ze zdjęcia to pirenejski pies górski, którego waga dochodzi do 60 kg👀 Nie chce myśleć co byłoby gdybym się nie zatrzymał, ale pani prowadząca go na smyczy mogłaby pofrunąć za nim jak wstążka na wietrze.

Będą. Bez problemu.

Już się miejscami tak czuję...

Lata temu bontrager zaczął romansować z bezdętkami w szosie. Zastosowali specjalne opaski do kompletu z szosowymi oponami R3. Pierwszy zestaw zakładałem ja. Opona pierwszą stroną jeszcze "siadała". Druga pozostawała ma ostatnich 30 cm na zewnątrz żaden sposób, narzędzia i wy nie były w stanie wygrać. Plastikowa opaska zwiększała średnicę koła. Na kilkadziesiąt prób sukces odnieśliśmy 1 raz, kalecząc ręce i łamiąc bardzo dobre łyżki. Konkluzja: ktokolwiek złapie kapcia w trasie i będzie musiał zdjąć oponę żeby jednak założyć dętkę- nie ma na to szansy. Z ciekawości sprawdziliśmy jutuba bontragera żeby zobaczyć jak to robią. Koleś montował oponę, doszedł do ostatnich 30 cm i...cięcie 😁 Kolejne ujęcie "I proszę , opona zamontowana". Przedstawiciel B na wizycie objazdowej, poproszony o pokazowy montaż, był niesamowicie zajęty i nie znalazł czasu by nas dokształcić.

Postawiłem na XHP 222, na który już poskładałem szosę. Zobaczymy, jak będzie z odpornością na wymywanie i przy wyższych temperaturach. Smar, na który była poskładana fabrycznie, przy dłuższej jeździe w upale się rozpuszczał i wypływał, głownie w główki ramy. Do tego co wypłynęło przylepiał się brud i jeździłem całe lato z brunatną "brodą" na widelcu. Ma dobrą konsystencję, jest odpowiednio lepki i fajnie przylega do powierzchni, na której jest aplikowany. Nie pachnie najlepiej, ale do smarów nikt olejków eterycznych nie dodaje... I nie dla zapachu się je kupuje. Kusi mnie jeszcze, żeby zamówić SHC 220, chociaż przeglądając charakterystyki wydaje mi się, że ten chyba lepiej sprawowałby się wewnątrz łożysk, niż jako smar ogólnego zastosowania. Zachowuje właściwości w ujemnych temperaturach, a XHP 222 wg. specyfikacji od 0°C. Jeszcze odnośnie XHP 222, to przy okazji szukania łożysk do piast DT240 wyczytałem, że jest on stosowany w standardowych łożyskach Enduro: https://cycling.endurobearings.com/pages/bearing-basics-1#bearing grease Do nasmarowania linek, pewnie mnie za to zjecie, użyłem SRAM Butter. Akurat stał gdzieś pod ręką, chciałem go przestawić i umoczyłem palucha. Rozcierając dłużej w palcach zauważyłem, że jest bardzo śliski i w ogóle się nie lepi. Postanowiłem więc poeksperymentować. A! Nasmarowałem nim też mechanizm klamkomanetek ST-R7020.

Albo Shimano WET co obecnie używam na ten syf. Jest cicho, jest smarowanie i nie ma rdzy a jeżdżone jest codziennie, ale trzeba faktycznie przetrzeć i to najlepiej po każdej jeździe.

Bo trochę lata , a jednak mroźna zima.😀

Bo więcej pchania niż jazdy

Bo wcale nie było zimno i w ogóle nie wiało